لم دادن روی ویرانه های فوتبال
مركز اسپرت: ظاهراً برای رزومه اسكوچیچ خیلی مهمست كه عكسش روی نیمكت ایران منتشر شود و شرایط سخت تر از این را هم تحمل خواهد كرد، پس نباید از اسكوچیچ انتظار داشته باشیم كه نسبت به سكوی نیمه كاره، امكانات اسكان یا عقب افتادن دستمزدش اعتراض كند.
به گزارش مرکز اسپرت به نقل از ایسنا، در یادداشتی در روزنامه ایران ورزشی به قلم آرمن ساروخانیان آمده است: «عکس اسکوچیچ که به دیوار نیمه ساز ورزشگاه شهر قدس تکیه داده و بازی پیکان – پرسپولیس را تماشا می کند، در شبکه های اجتماعی سر و صدای زیادی به پا کرد. گروهی آنرا به حساب امکانات ضعیف فوتبال ما گذاشته و به مدیران تاختند. گروه دیگری هم اعتقاد دارند که شأن سرمربی تیم ملی بالاتر از این است که چنین جایی را برای تماشای مسابقه فوتبال انتخاب نماید. این عکس نمادین ما را به این پرسش می رساند که مربی خارجی در فوتبال ایران باید کدام مسیر را انتخاب کند؟ با آن چه هست و همه می دانیم گاهی از حداقل ها هم پایین تر است بسازد یا برای کسب امکانات بیشتر به نفع تیمش از حاشیه امن بیرون رود و ساختار را به چالش بکشد؟ البته می توان این سؤال را حتی برای مربیان ایرانی هم بیان کرد.
فوتبال ایران در این سال ها شاهد واکنش های متفاوتی از طرف مربیان خارجی بوده است. شاید مشهورترین مثال آری هان باشد که او را با وانت به تمرین تیم ملی بردند و همین کافی بود که بعد از همان تمرین بار و بندیلش را ببندد و به هلند برگردد.
مربیان سازشکار هم در تیم ملی کم نبوده اند. مربیان ایرانی تیم ملی عموماً در این گروه قرار می گیرند؛ بویژه در دوران جنگ که اولویت با صرفه جویی اقتصادی بود. این روحیه زاهدانه مربیان بعد از جنگ که کشور وارد مرحله توسعه شده بود هم ادامه پیدا کرد؛ طوری که بعضی از آنها از تمرین در زمین گلف مجموعه انقلاب با افتخار یاد می کردند؛ در صورتیکه آماده سازی تیم ملی برای یک تورنمنت مهم حکم می کرد که برای گرفتن زمین چمن پافشاری کنند.
کی روش را می توان نماد مربیان معترض خارجی دانست. او هر چند سال های زیادی در ایران ماند ولی اعتراضاتش به کمبود امکانات و عقب افتادن دستمزدها هیچ گاه متوقف نمی شد. گروهی این رفتار را به بداخلاقی مربی پرتغالی ربط می دادند ولی او همیشه به دنبال بهترین امکانات برای بازیکنان و دستیارانش بود و با همین فشار دائمی روی فدراسیونی که با قواعد بین المللی فوتبال بیگانه است توانست استاندارد تیم ملی را بالاتر ببرد. نتیجه این سختگیری ها ساختمان پک است که برای فوتبال ایران یادگار ماند و زمین چمن باکیفیتی که آماده شدنش آن قدر طولانی شد که خودش نتوانست از آن استفاده نماید. البته فدراسیون کوشش کرد با ارائه تصویری قانع از ویلموتس، کی روش را مربی زیاده خواهی نشان بدهد که خواسته هایی خودخواهانه و غیر منطقی داشت ولی فرجام مربی بلژیکی نشان داد این فوتبال ایران است که نمی خواهد با قواعد کنار بیاید.
استراماچونی هم که مثل کی روش از غرب اروپا آمده بود نتوانست با بی نظمی های فوتبال ایران کنار بیاید و به خاطر همین اختلاف نگاه استقلال را با وجود صدرنشینی رها کرد. نیمکت تیم ملی مدتی است سهم اسکوچیچ شده و او از روز اول چنان اشتیاقی نشان داد که بعید است در هیچ حالتی حاضر به از دست دادن این فرصت شود. در روزهایی که رادولویچ و میشو، سرمربیان ذوب آهن و شاهین بوشهر از ترس مبتلاشدن به کرونا حاضر به سفر به ایران نشدند، این مربی کروات با شروع لیگ خودش را به ایران رساند و بلافاصله در ورزشگاه شهر قدس حاضر شد تا بازی پیکان - پرسپولیس را تماشا کند. ظاهراً برای رزومه او خیلی مهمست که عکسش روی نیمکت ایران منتشر شود و شرایط سخت تر از این را هم تحمل خواهد کرد، پس نباید از اسکوچیچ انتظار داشته باشیم که نسبت به سکوی نیمه کاره، امکانات اسکان یا عقب افتادن دستمزدش اعتراض کند.
تجربه نشان میدهد فوتبال ایران تنها زمانی که تحت فشار باشد حاضر به اعمال تغییرات و اضافه کردن امکانات است. مربیانی مثل اسکوچیچ که جایگاه متزلزلی دارند و تن به ریسک اعتراض نمی دهند، نمی توانند اثرگذاری درازمدتی داشته باشند. آنها مرعوب مدیران بالادستی و جذب ساختار معیوب می شوند؛ بدون این که بتوانند تحول مثبتی به وجود آورند.»
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب