گزارش تحلیلی - خبری مهر؛
دوچرخه سواری در گنداب
مرکز اسپرت: مسابقات دوچرخه سواری قهرمانی پیست و جاده آسیا در حالی برای ایران به انتها رسید که سهم کشورمان در مجموع تنها دو مدال بود تا شرایط بد این رشته بیش از قبل خودنمایی کند.
به گزارش مرکز اسپرت به نقل از مهر، چهل و دومین دوره مسابقات پیست قهرمانی آسیا در مالزی و رقابت های جاده ای که برای کسب سهمیه المپیک امتیاز داشت در تایلند انجام شد اما سهم رکابزنان ایران در این دو رویداد جدا از نمایندگان بخش پاراسایکلینگ تنها کسب دو مدال اسکرچ انفرادی به رنگ طلا توسط محمد گنج خانلو و نقره پوریا یعقوبی در همین ماده و در رده سنی جوانان در بخش پیست بود. تیم جاده ایران هم هیچ سهمی در جدول مدال نداشت!
نتایج ایران در مسابقات قهرمانی جاده آسیا:
تایم تریل تیمی میکس: حسین عسگری، بهنام آرین، آیدین علیاری، سمیه یزدانی، ماندانا دهقان و ریحانه خاتونی- هفتم
تایم تریل انفرادی جوانان- مردان: پوریا یعقوبی- هفتم
تایم تریل انفرادی بزرگسالان- مردان: حسین عسگری - شانزدهم
تایم تریل انفرادی زیر ۲۳ سال- مردان: رامیار قوامی - دوازدهم
استقامت جاده جوانان- مردان: پوریا یعقوبی- سیزدهم
استقامت جاده زیر ۲۳ سال- مردان: علی لبیب دهم و رامیارقوامی مسابقه را تمام نکرد.
تایم تریل انفرادی جوانان- زنان: ساناز ایران منش- هفتم
تایم تریل انفرادی بزرگسالان- زنان: سمیه یزدانی مسابقه را تمام نکرد.
استقامت جاده جوانان- زنان: ساناز ایران منش - دوازدهم
استقامت جاده بزرگسالان- زنان: ماندانا دهقان سی و نهم، سمیه یزدانی چهل و هشتم، ریحانه خاتونی شصت و سوم و پریسا مجنونی ایران مسابقه را تمام نکرد.
نتایج ایران در مسابقات قهرمانی پیست آسیا:
اومنیوم بزرگسالان- مردان: محمد گنج خانلو هفتم
ا سکرچ بزرگسالان - مردان: محمد گنج خانلو مدال طلا
اسکرچ جوانان - مردان: پوریا یعقوبی مدال نقره
تایم تریل انفرادی - مردان: محمد امین رحیم آبادی - ششم
تایم تریل جوانان - مردان: امیر علی علیزاده - ششم
تیم اسپرینت - مردان: (ترکیب محمدامین رحیم آبادی، عباس زارع زاده، ابوالفضل امین الرعایا) یازدهم
تایم تریل انفرادی - زنان: فاطمه هداوند - یازدهم
دور حذفی - زنان: فاطمه دادگر - هفتم
تیم اسپرینت - زنان: فاطمه هداوند، ستاره زرگر و مائده نظری - نهم
رکابزنان ایران در حالی در بخش جاده این رقابتها هیچ سهمی در جدول مدالی نداشتند که در دوره قبل تیم تایم تریل زنان و مردان ایران صاحب نشان برنز شده بودند. روزهای کم فروغ این رشته در این بازی ها با ایستادن در رتبه های آخر و حذف ورزشکاران و اشتباهات عجیب تیم همچون دیر رسیدن به خط شروع مسابقه آن هم توسط حسین عسگری و از دست دادن زمان و شانس مدال، اشتباه پوشیدن لباس توسط ورزشکار و جریمه ۲۵۰ فرانکی و … خودنمایی می کرد.
شاید اگر تک مدال طلای محمد گنج خانلو در رده سنی بزرگسال و نشان نقره یعقوبی در جوانان در بخش پیست نبود عملکرد رکابزنان در این بخش نیز جای بررسی و نقد بسیاری داشت چونکه ایران در سال های قبل در آسیا جزو رقبای اصلی بود بطوریکه در سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۹ تیم تعقیبی کشورمان پس از چین نایب قهرمان بلامنازع آسیا بود. در بخش جاده بارها شاهد کسب مدال طلا، نقره و برنز ایرانیها بودیم حتی در سال ۲۰۱۵ تیم جاده ایران صاحب ۳ طلا، یک نقره و یک برنز شد تا به وضوح رکابزنان کشورمان در آسیا درخشیده و سال ها در بالای جدول رنکینگ آسیا قرار بگیرند و به عنوان تنها تیم آسیا هر سه سهمیه کامل المپیک را دریافت نمایند.
بی پشتوانه و بی پایه برابر غول های آسیا
دوچرخه سواری کشورمان که سال ها با داشتن رکابزنان مطرحی چون حسین عسگری، مهدی سهرابی، آروین معظمی گودرزی، علیرضا حقی و … در آسیا می درخشید و القابی چون سلطان کوهستان را به نمایندگان ایران می دادند اینروزها هیچ ستاره ای ندارد. با کنار رفتن ورزشکاران مطرح، بازنشسته شدن و محرومیت های دوپینگی و.. عملاً هیچ پشتوانه سازی درست و معقولی از طرف مدیران وقت صورت نگرفت تا اوضاع اینروزها تنها با یکی دو ستاره همچون گنج خانلو سپری شود. شاید اعزام حسین عسگری رکابزنان ۴۸ ساله تیم ملی به این رقابت ها هم دستخوش همین مشکلات باشد.
در شرایطی که در رقابت های انتخابی داخلی این رکابزن در صدر می ایستد نشان دهنده عدم پشتوانه سازی و نبود ورزشکار حرفه ای جوان است. بطور قطع عدم برنامه ریزی در گذشته و سو مدیریت مدیران قبلی این فدراسیون زمینه ساز بروز مشکلات امروز است. گذر از اوضاع اسفبار دوچرخه سواری راهی بس دشوار است چونکه ساختن پشتوانه های انسانی قدرتمند در این رشته نیازمند برنامه ریزی در بخش پایه و رده های سنی نوجوانان و جوانان، داشتن کمپ و برنامه و اعزام های برون مرزی مداوم و از همه مهمتر پول و دوچرخه و تجهیزاتی است که اینروزها فدراسیون از تمام آنها بی بهره بوده و به نظر نمی رسد که این گذشته نابسامان بتواند به این زودی ها دست از سر این رشته بردارد!
دوچرخه سواری اسیر سو مدیریت گذشته
به طور قطع اتفاقات امروز نشأت گرفته از سو مدیریت در گذشته است. مدیریتی که ساختمان فدراسیون را در مقابل پولی ناچیز و بدون برنامه ریزی بر باد داد و بدهکاری های عظیمی را بر سر این فدراسیون فرود آورد. انبارهای تجهیزات را خالی و بدون پشتوانه گذاشت و نتوانست با راهکارهای درست، برنامه ریزی و رایزنی، اسپانسرها و حامیان مالی و باشگاه ها را به سمت این رشته سوق داده و این پتانسیل ها را حفظ کند.
دوچرخه سواری امروز در گنداب مشکلات خود دست و پا می زند و تنها راه حل برون رفت آن در این شرایط نگاه ویژه وزارت ورزش و کمیته المپیک، حامیان مالی و از همه مهمتر خرد جمعی و همبستگی اهالی این خانواده، برنامه ریزی و آینده نگری و مدیریتی است که تامین کننده پول باشد تا شاید این رشته المپیکی که روزی در آسیا آقایی می کرد بتواند چهار تا هشت سال آینده باردیگر به روزهای اوج خود بازگردد و در مقابل تیم های قدرتمند آسیا که اینروزها پا را از مرزهای قاره کهن فراتر گذشته و در میادین بین المللی و جهانی و المپیک می درخشند حرفی برای گفتن داشته باشد.
چشم انداز تاریک دوچرخه سواری نیازمند نگاه ویژه
بررسی کسب نتایج ضعیف رکابزنان در این دو رویداد وضعیت آینده این رشته را برای مدیران کمیته المپیک و فدراسیون و وزارت ورزش روشن کرده است. شاید بنابراین هم وعده های فدراسیون در کسب مدال یا داشتن شانس مدال سبب شده تا کمیته المپیک در آخرین به روز رسانی رشته های اعزامی خود به بازی های آسیایی تنها تیم مردان جاده و تیم کوهستان زنان را در این رقابت ها جای دهد که به نظر می آید با برنامه ریزی رقبای آسیایی شاید این دو رشته هم سهمی در مدال های هانگژو نداشته باشند. برای برون رفت از این شرایط باید کمیته المپیک و وزارت ورزش نگاه ویژه تری را از نظر بودجه، تجهیزات، تکمیل ساختمان فدراسیون و… به این رشته داشته باشند.
پول و تجهیزات
این روزها در رشته تجهیزات محوری چون دوچرخه سواری داشتن یک دوچرخه معقول ویژه هر ورزشکار بیش از هشتصد میلیون تومان هزینه در بردارد. تامین این هزینه برای تک به تک نفرات تیم ملی در وضعیت اقتصادی فعلی که فدراسیون در هزینه های جاری خود مانده و بدهی های میلیاردی دارد خیلی مشکل است. ورزشکاران اعزامی به دو مسابقه ترکیه و قزاقستان و سپس قهرمانی آسیا با حسرت از تجهیزات «به روز» رقبای خود می گفتند. بهترین دوچرخه تیم ملی متعلق به گنج خانلو بود که آن هم قدمتی بیش از پنج سال داشت در صورتیکه اینروزها دوچرخه های مسابقات پیست و جاده با فناوری های نوین ساخته می شوند و این دوچرخه ها در بهبود شرایط رکوردی ورزشکاران تأثیر به سزایی دارند.
در حالی که انبار فدراسیون خالی از حتی یک قطعه تخصصی برای تعمیر است ورزشکاران هم بر خلاف سال های گذشته بدون اسپانسر و حمایت باشگاه ها تنها به تامین یک طوقه به ارزش ۲۰۰ میلیون تومان بسنده می کنند تا شاید در نیمه راه مسابقه از مسیر بازنمانند! اگر مشکل بی پولی این رشته حل نشود فاصله دوچرخه سواری با قاره آسیا روز به روز بیشتر شده و بطور قطع کاهش این فاصله به همین سادگی ها نخواهد بود.
اگر روند بی پولی در دوچرخه سواری ادامه یابد باید این رشته را به خاطره ها سپرد چونکه نه ورزشکاری می ماند، نه سرمایه گذاری، نه باشگاهی و نه هیچ مسئول و دلسوزی که بخواهد با کوله باری از مشکلات در رأس آن بماند. اینروزها دوچرخه سواری بیش از هر چیز به پول و تجهیزات و در کنار آن یک برنامه ریزی مدون نیازمند است تا بتواند در سال های آینده کمی از مشکلات خودرا کاهش دهد.
رکابزنان در حسرت تجربه های بین المللی
یکی از مشکلاتی که بی پولی موجب تشدید آن شده است بحث عدم اعزام هاست. دوچرخه سواری برای پیشرفت نیازمند اعزام و رقابت مداوم در تورهای معتبر و مسابقات بین المللی است. بطور قطع مسابقه دادن با خودی ها در پارک چیتگر، سرخه حصار و جاده های اطراف شهرها نمی تواند زمینه رقابت و پیشرفت را برای ورزشکاران فراهم آورد. در سال هایی که دوچرخه سواری می درخشید، سهمیه کامل المپیک می گرفت و در صدر رده بندی آسیا قرار داشت، رکابزنان در قالب باشگاهی و تیم ملی از توری به تور دیگر می رفتند، از مسابقه ای به مسابقه ای دیگر و تورهای بین المللی مطلوبی هم در ایران برگزار می شد اما در چند سال قبل نه فقط به اعزام سالی یک دو مسابقه آن هم در تورهای یک روزه سطح پایین ترکیه بسنده شده بلکه تمام تورهای بین المللی ایران جز تور آذربایجان تعطیل شده است.
اعزام های این سال های دوچرخه سواری منوط به مسابقات قهرمانی آسیا شده و حتی رکابزنان شانسی جهت شرکت در مسابقات قهرمانی جهان ندارند. سالهاست رکابزنان و مربیان از وضعیت اعزام ها گلایه مند هستند. در صورتیکه دوچرخه سواری آسیا روز به روز توسعه بیشتری می یابد و رکابزنان آن در دائماً در کمپ های تمرینی اروپا بوده و در تورهای اروپایی حرفی برای گفتن دارند؛ برگزاری چند مسابقه جایزه بزرگ داخلی یک روزه در مسیرهای بی کیفیت نمی تواند دوچرخه سواری را از باتلاقی که دائماً درحال فرو رفتن در آنست نجات دهد!
پرونده حضور تیم ملی دوچرخه سواری کشورمان در مسابقات قهرمانی آسیای پیست و جاده تنها با کسب دو مدال در بخش پیست بسته شد. اما بطور قطع بررسی این نتایج و فاصله نمایندگان ایران با رقبا، خودنمایی نبود تجهیزات و نبود تدارکات بین المللی و … در کنار مشکلات به وجود آمده در حاشیه مسابقات باید از طرف مسئولین فدراسیون بررسی و گزارشی ارائه شود تا شاید با ارائه راهکارهای مناسب در آینده شاهد مشکلات عدم هماهنگی کادر فنی اعزامی نبوده و مسئولین عالی رتبه ورزشی هم نیم نگاهی به حل مشکلات مالی این رشته کنند.
منبع: مركز اسپرت
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب