چه كسی پاسخگو است؟
سیاست یك بام و دو هوا و نگرانی برای آینده باشگاه های ورزشی
به گزارش مرکز اسپرت صنعت باشگاه داری ایران بعد از انتشار کرونا و تصمیماتی که برای تعطیلی آنها گرفته شد، مستقیما با خطر ورشکستگی روبرو شده و ازاین رو باید برای نجات آن فکری کرد.
رضا شجیع استاد دانشگاه و عضو کمیسیون صلح کمیته ملی المپیک در یادداشتی برای گروه ورزشی خبرگزاری مهر به تعطیلی باشگاه ها به خاطر شیوع ویروس کرونا اشاره نمود و نوشت: «بر اساس گزارش مرکز بهداشت انگلستان، میزان احتمال ابتلاء به کرونا در باشگاه های ورزشی ۲/۸ درصد پیش بینی می شود. این در حالیست که رقم مذکور در سوپرمارکت ها حدود ۱۱/۲ درصد و در رستوران ها و کافه ها حدود ۷/۴ درصد برآورد شده است.
بر اساس این مطالعه دقیق مبتنی بر ردیابی، تنها ۹۳۰ نفر از ۳۳ هزار، در باشگاه ورزشی به ویروس مبتلا شده بودند. در مورد پایین یا بالا بودن این رقم قضاوتی نمی کنم؛ ولی بالا بودن درصد ابتلاء در سوپرمارکت ها و تراکم جمعیت در متروها و اتوبوس ها این سوال را ایجاد می کند؛ که آیا سیاست های یک بام و دو هوای ما در مورد تعطیلی باشگاه های ورزشی درست است؟
اینکه بخواهیم برمبنای پروتکلهای ترجمه شده کشورهای پیشرفته، باشگاه های ورزشی را تعطیل نماییم تصمیم بدی نیست، ... تصمیم بد آنجاست که راهکاری برای جبران خسارت ها و قطع درآمدهایشان نداریم. باشگاه ها مثل شیرینی فروشی ها و رستوران ها قادر به ارائه خدمت با کرکره های نیمه باز نیستند. بی شک در پرداخت اقساط بانکی، اجاره بها و حقوق کارکنان و مربیانشان گرفتار مشکل شده اند و مشخص نیست چه زمانی این وضعیت نگران کننده به انتها می رسد؛ نتیجه اینکه به واسه تداوم این وضعیت:
۱- تغییر کاربری باشگاه ها شتاب گرفته است.
۲- مربیان بی شماری بیکار شده اند (برآورد ۲۰۰ هزار نفر)
۳- کم تحرکی بالا رفته است (بر اساس یک مطالعه: ۳۳/۵ درصد در ایران)
۴- کارکنان باشگاه ها بیکار شده اند (برآورد ۳۰۰ هزار نفر)
۵- احتمال مبتلاشدن به نوع شدید کرونا به سبب کم تحرکی بالا رفته است (بر اساس گزارش بریتیش ژورنال)
۶- تمایل بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در حوزه ورزش به میزان شایان توجهی کاهش یافته است.
موارد فوق نشان میدهد که صنعت باشگاه داری ایران مستقیما با خطر ورشکستگی روبرو شده و بدین جهت باید برای نجات آن فکری کرد (البته اگر دیر نشده باشد).
اگر در کشوری مثل آلمان باشگاه ها تعطیل می شوند، در ازایش باشگاه ها رقمی معادل ۶۰ درصد سود ناخالص سال قبلشان را بعنوان وام بلاعوض دریافت می کنند. این هزینه ای است که آنها برای بقای کسب و کارهای ورزشی که ضامن سلامتی و تندرستی مردمشان است پرداخت می کنند.
این در حالی است که باشگاهدار ایرانی باید وامی را پرداخت کند که درآمدی برای تامین اقساط آن ندارد. این وضعیت دقیقا نتیجه تصمیم های تک ساحتی، کوتاه مدت و بدون پشتوانه ما است. چه کسی پاسخگوست، نمی دانم.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب