۱۱ نفر رؤیایی تاریخ
این 11 مرد رؤیایی که در تیم منتخب قرن دنیا قرار گرفته اند، همان تیمی است که «فرانس فوتبال» بتازگی انتخاب نموده و البته کلی هم انتقاد به دنبال داشته است. فرانس فوتبال اما از افرادی که برای توپ طلا حق رأی داشته اند، خواسته این دفعه بهترین بازیکنان قرن در هر پست را انتخاب کنند که ماحصلش شده همین 11نفری که در ادامه می خوانید.
به گزارش مرکز اسپرت به نقل از ایسنا، در ادامه این نوشتار در ویژه نامه نوروزی روزنامه شرق آمده است: «در کنار این ۱۱ بازیکن، سر الکس فرگوسن افسانه ای، سرمربی سابق منچستریونایتد، هم بعنوان مربی قرن انتخاب شده است. متأسفانه محدودیت جا امکان ترجمه کامل متون مربوط به هر بازیکن، گفت وگوهایشان و گزارش درباره سرمربی تیم قرن را نداده است. اهتمام شده، درباره بازیکنانی که کمتر برای نسل جدید شناخته شده هستند، مطلب بیشتری نوشته شود و بقیه که شناخته شده تر هستند، کمتر معرفی شده اند.
لئو یاشین؛ غول همیشگی
سال ۱۹۶۳ که توپ طلا را به دست آورد همچنان بر سر ایده همیشگی اش پافشاری می کرد و می اظهار داشت: «بهترین دروازه بان تاریخ ولادیمیر بئارا است.» این جمله اش را به خاطر احترام زیادی که برای دروازه بان یوگسلاو قائل بود، به زبان می آورد و اعتقاد داشت دست کم گرفته شده است. با این وجود یاشین هفت سال قبلش در ملبورن قهرمان المپیک شده بود و در جام جهانی ۱۹۵۸ هم عنوان بهترین دروازه بان جام را به خودش اختصاص داد. از آنجائیکه در طول سال پنج یا شش بار به علت مشکلات جنگ سردی که به وجود آمده بود، نمی شد بازی شان را دید، دشوار است که پی برد منظور لئو یاشین از بزرگی رقیب یوگسلاوش به کدام روز برمی گردد. البته شاید بتوان برای مقایسه کردن آنها به دهم ژوئیه ۱۹۶۰ و بازی فینال نخستین جام ملت های اروپا که در پارک دوپرنس بین شوروی و یوگسلاوی برگزار شد، رجوع کرد. دو روز پس از آن بازی، فرانس فوتبال با تیتر «یاشین جام اروپا را به اتحادیه جماهیر شوروی داد» به استقبال این دروازه بان رفت. آن روزها روزنامه اکیپ در مطلبی به قلم گابریل آنو هم نوشت که «یاشین با جابه جایی های بی نظیر، خونسردی مثال زدنی و قطع توپ های جادویی اش، شوروی را به پیروزی رساند.» موردی که کار یاشین را جادویی نشان می داد، بدون تردید منحصربه فرد بودنش بعنوان یک دروازه بان بود. نمی گردد از آن شب دروازه بانی اش نقص و ایرادی گرفت. هرچند البته در همهمه شلوغی و جشن قهرمانی، کلاه افسانه ای اش را کِش رفتند و اعصابش مکدر شد. والنتیا، همسرش، بعدها درباره آن ماجرا این طور توضیح داد: «لئو به دنبال کلاهش همه جا را گشت. رسانه ها نوشتند پلیس کلاهش را پیدا کرده است ولی خبر اشتباهی بود. کلاهش برای همیشه گم شد.» لئو یاشین انقلابی در پست دروازه بانی به وجود آورده بود. او با هیبتی که داشت، همه را محو خودش می کرد و بر خلاف قدوقامتش بسیار چابک بود و می توانست در چشم به هم زدنی از حالت ایستاده به شیرجه برود و واکنشی برق آسا داشته باشد. برای کسی با آن قدوقامت این مساله یک شگفتی محسوب می شد. زاویه ها را همیشه با حرکت رو به جلو می بست. بر خلاف دروازه بان های دیگر، جلوتر از خط دروازه اش بازی می کرد، نیازی به عرض دادن نداشت تا بخواهد بر توپ مسلط شود. در مقایسه با همتایانش مترمربع های بیشتری را درون دروازه و محوطه جریمه پوشش می داد. واکنش های برق آسایش روی ضرباتی که به سمت دروازه اش زده می شد کافی بود تا به تنهایی سرنوشت بازی را به نفع تیمش عوض کند. علاوه بر حضور فیزیکی، او از لحاظ روانی هم آمادگی مثال زدنی داشت و از همه مهم تر این که در بازی با پا، اختلاف بسیار زیادی با هم دوره ای هایش داشت. برای تولد دروازه بانی دیگر با این فاکتورها باید تا سال ۱۹۷۰ منتظر بود؛ جایی که هاینز استویی درون دروازه آژاکس سروکله اش پیدا شد و مثل یاشین، نزدیک به مدافعان تیمش بازی می کرد. نکته دیگری که در مورد یاشین، آن روزها صدق می کرد و چندان مد نبود، مشت کردن توپ های ارسالی به محوطه جریمه بود. مشت هایش البته بی هدف هم نبودند؛ بطوریکه در فاصله مناسبی در کناره های زمین به بازیکنان خودی می رسیدند. قدرت مشت هایش به شکلی بود که گاهی توپ ها ۳۰ متر از محوطه جریمه فاصله می گرفتند. گوردون بنکس انگلیسی، قهرمان دنیا در سال ۱۹۶۶ درباره یاشین گفته است: «نزدیک به ۱۰ تا ۱۵ سال بعد، او الگوی همه دروازه بان های دنیا بود.» البته بهترین تعریف از توانمندی های یاشین را پله اسطوره ای دارد. او می گوید: «خیلی ها می گفتند تیمی که پله را دارد، همیشه یک بر صفر جلو است ولی به نظرم تیمی که یاشین را در ترکیب دارد همیشه ۲ بر صفر جلو است.»
لئو یاشین: متولد ۲۲ اکتبر ۱۹۲۹ در مسکو. مرگ در ۲۱ مارس ۱۹۹۰ در مسکو. برنده توپ طلا در سال ۱۹۶۳. ۷۴ بازی ملی؛ قهرمانی اروپا در سال ۱۹۶۰ و قهرمانی المپیک در سال ۱۹۵۶.
افتخارات باشگاهی: ۵ قهرمانی در لیگ و ۳ قهرمانی در جام حذفی به همراه دینامو مسکو.
کافو؛ دونده جهنمی
داستان این بازیکن پر از سوء تفاهم است؛ مارکوس اوانجلیستا دِ مارکوس، ملقب به کافو، خودش را یک مدافع کناری انفجاری توصیف می کند. برای هنرش در دنیای فوتبال همین بس که او سه بار به فینال جام جهانی رسیده و دو بار در سالهای ۱۹۹۴ و ۲۰۰۲ جام جهانی را برده است. او مدافع راست باشکوه دنیای فوتبال است. پسر محله فقیرنشین ژاردیم ایرن در سائوپائولو با وجود دوران باشکوهی که داشته است، ۹ بار در دوران نوجوانی در تست تیم های مختلف رد شد. همین مورد «میل به انتقام گیری» را درونش زنده نگه داشت و کاری کرد تا با جنگندگی ۱۴۲ بار پیراهن تیم ملی برزیل را به تن کند؛ اتفاقی که برای یک برزیلی رکورد به حساب می آید. کافو در طول دوران حرفه ای اش همیشه جلسات تمرینی اش را برای کارکردن روی سانترها کش می داد و طولانی می کرد. مهاجمانی که روبه رویش قرار می گرفتند، می دانستند فرصتی برای اهمال نخواهند داشت چون این مدافع راست برزیلی می توانست در طول یک دیدار، بارها خط طولی کنار زمین را برود و بیاید. آنها می دانستند کار سختی مقابل «ایل پاندولینو»، لقبی که رمی ها به کافو دادند، دارند. ماریو زاگالو، سرمربی سابق تیم ملی برزیل، کافو را این طور توصیف کرده است: «بزرگ ترین توانایی او سرعتش بود؛ او سرعتی بود ولی بازیکنی که پا به توپ سریع می رفت.» روبه روی کافو بازی کردن کار ساده ای نبود. او با قد متوسط (۱.۷۶) و بدن عضله ای اش کار را حسابی سخت می کرد و برای رقبا چغر بود؛ چه در دفاع و چه در حمله. در برزیل اگر کسی قرار باشد دفاع کناری بازی کند، باید نفسی اختتام ناپذیر داشته باشد؛ کافو این خاصیت را به تمامی داشت و مورد تأیید مربیانش بود. نقل قولی جالب در این حوزه از نخستین مربی بدن سازش وجود دارد که گفته است: «او می توانست با همین سرعتی که داشت ۱۸ کیلومتر را در عرض یک ساعت بدود.» همین خاصیت ها در کنار زندگی سالم، برای کافو سالهای طولانی ای در فوتبال رقم زد؛ بطوریکه او تا ۳۶سالگی برای تیم ملی برزیل و تا ۳۸سالگی برای میلان در عرصه باشگاهی به زمین رفت.
کافو: برزیلی. متولد هفتم ژوئن ۱۹۷۰ در کوامواستوبا. ۱۴۲ بازی ملی، ۵ گل. قهرمانی دنیا در سالهای ۱۹۹۴ و ۲۰۰۲. قهرمانی آمریکای جنوبی در سالهای ۱۹۹۷ و ۱۹۹۹
باشگاه ها: سائوپائولو، رئال ساراگوسا، پالمیراس، رم، میلان
یک قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، ۲ سوپرکاپ اروپا، ۲ کوپا لیبرتادورس، ۲ رکوپاس سول امریکانا، یک سوپرکاپ لیبرتادورس، ۲ جام بین قاره ای، یک قهرمانی در جام جهانی باشگاه ها، یک قهرمانی در برزیل، سه قهرمانی در سائوپائولو، ۲ قهرمانی در ایتالیا، یک سوپرکاپ ایتالیا
فرانتس بکن باوئر؛ ارباب تیم
قیصر بود؛ تنها لیبروی تاریخ. او هنرش را قبل تر نشان داده بود ولی تابستان ۱۹۷۴ که به بازار آمد، تبدیل به کاپیتان تیمی شده بود که ماموریت مهمی در زندگی داشت. تیم قیصر در آن موقع ظاهرا منظم بود ولی بازیکنان، خصوصاً آنهایی که در بایرن بازی می کردند، فصل بسیار طولانی ای را سپری کرده بودند. از طرفی رابطه چندان خوبی هم بین عده ای از آنها برقرار نبود و اردوی آماده سازی با روزهای یکنواختی که در «مالنتی» نزدیکی های دریای بالتیک هم داشتند، اعصاب بازیکنان را به هم ریخته بود. تیم آلمان، فینال جام جهانی ۹۶ را به انگلیس باخته بود و در جام جهانی ۱۹۷۰ هم در نیمه نهایی به دست ایتالیا از گردونه رقابت ها کنار رفته بود. با این وجود، آن تیم ۱۹۷۴ متفاوت بود؛ دو سال قبلش آنها توانسته بودند با درهم شکستن شوروی در فینال، قهرمان اروپا شوند و فرانتس بکن باوئر هم نخستین توپ طلایش را ببرد. بازیکنان بایرن هم قبل از برگزاری آن جام جهانی در خانه، موفق شده بودند در بردن جام ها دبل کنند و لیگ و جام قهرمانان را ببرند. در ترکیب ۱۱نفره اصلی ژرمن ها، تعداد زیادی از بازیکنان بایرن حضور داشتند (سپ مایر، هانس – جرج شوارتسنبک، پل برایتنر، اولی هوینس، گرد مولر و بکن باوئر) و دست کم ژرمن ها خیالشان از این بابت که تیم یکدستی دارند راحت به نظر می رسید. آن زمان اما مشکلاتی مربوط به پاداش بازیکنان هم از راه رسیده بود که علاوه بر فضای بدی که اردوی قبل از جام جهانی به وجود آورده بود، مزید بر علت شده بود. بکن باوئر اما به سیم آخر زد و به نمایندگی از ۲۲ بازیکن تیم ملی به دنبال چاره ای برای این مشکل گشت. او البته آن طور که «بیلد» نوشته است، ماموریت داشت روحیه افول کرده بازیکنانش را هم برگرداند. بکن باوئر پس از هوشدن تیمشان در هامبورگ با وجود برتری در زمین بازی اعتراضش را با صدای بلند به گوش بقیه رساند: «اردویی که در مالنتی داشتیم این طور خلاصه می شود: خوردن، خوابیدن، تمرین کردن. دیوانه شدیم. باز جای خوشی دارد که حداقل تمرین می کردیم.» او بعد با صدای بلندتری این طور افزود: «همگی خسته و کوفته به اینجا رسیده ایم. نیاز به ریکاوری داریم. این مساله با روزی دو بار تمرین شدنی نیست.» نتایج اسفباری که تیم بکن باوئر در مرحله گروهی جام جهانی به دست آورد نشان می داد حق با اوست. آنها خسته بودند و طراوت لازم را نداشتند. این طور شد که مربی وقت آلمان، هلون شون تصمیم مهمی گرفت؛ او درباره سه مورد اصلاحات به وجود آورد: اولی ریتم تمرینات را تغییر داد، بعد دستور حضور همسر بازیکنان در شب بازی تیم را داد و سپس تغییراتی هم در ترکیب به وجود آورد. مسئله ای بحث برانگیز که موجب شد برخی از بازیکنان آلمان همان شب را اصلا نخوابند. هر چه بود سرمربی تصمیمش را گرفته بود و قرار شد که وظایف روی دوش بکن باوئر، تنها ارباب زمین باشد. در زمین، قیصر دو چهره متفاوت از خودش به نمایش گذاشت؛ یکی همان چهره باشکوه همیشگی اش بود که هوش و میل به پیروزی در آن مشهود بود. دیگری اما کمک به حفظ ریتم یکدست تیم با جنگندگی مثال زدنی بعنوان یک مدافع. شون بعدها این طور خلاصه کرد که «فرانتس نقش من را در زمین ایفا کرد و دستورات را به بقیه داد.» آلمان در ادامه با همان فرمان پیش رفت تا این که بالاخره روز بزرگ به بازار آمد و تقابل با هلند یوهان کرایف همه را به وجد آورده بود. قیصر اما به فکر کامل کردن مأموریتش بود: شکست دادن کرایف و هلند و بردن جام قهرمانی در خانه. آن روز، روز اسطوره بود؛ قیصر بدون مرتکب شدن کوچک ترین اشتباهی مأموریتش را در عصر هفتم ژوئیه ۱۹۷۴ کامل کرد. آن قدر باشکوه در زمین حاضر شد که پله هم مجبور شد از او تعریف کند: «وقتی آلمان یک بر صفر عقب افتاد (ژرمن ها در نهایت ۲ بر یک برنده شدند.) من خونسردی بکن باوئر برای سازماندهی کردن حمله از خط دفاع به خط مهاجمان را تحسین کردم. او برای من بهترین بازیکن این جام جهانی بود.» بکن باوئر هم جام را این طور خلاصه کرد: «۲۸سالم بود و هر جامی که فکرش را کنید برده بودم.»
فرانتس بکن باوئر: آلمانی؛ متولد ۱۱ سپتامبر ۱۹۴۵ در مونیخ. دارنده توپ طلای ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶. ۱۰۳ بازی ملی، ۱۴ گل زده. قهرمان دنیا در سال ۱۹۷۴ و قهرمان اروپا در سال ۱۹۷۲.
باشگاه ها: بایرن مونیخ، نیویورک کاسموس، هامبورگ
سه جام قهرمانان، یک جام در جام، یک جام بین قاره ای، ۵ قهرمانی در لیگ آلمان، سه قهرمانی در لیگ آمریکا و ۴ قهرمانی در جام حذفی آلمان
پائولو مالدینی؛ مدافع ایده آل
او پسر چزاره، چهره سرشناس کاتاناچو و اسطوره میلان در سالهای ۱۹۶۰-۱۹۵۰ است ولی درست از ۱۹سالگی در مکتب انقلابی آریگو ساکی در سیستم ۲-۴-۴، دفاع منطقه ای، پرس تیمی، بازپس گیری سریع توپ و... گُل کرد و درخشید. نکته ای که درباره پائولو حسابی به چشم می آمد، میراثش از گذشته و تلفیقش با مدرنیته وقت بود. خاصیت های زیادی داشت که هر کدام، فقط نزد یک مدافع سرشناس قبل از او ظهور کرده بود؛ توانایی های جسمی و ورزشی اش مثل فاکتی بود، قطع توپ هایش مثل گوارنری، شم تاکتیکی اش مثل اسچیرئا، قدرت و سرعتش مثل آنتونیو گابرینی، فرماندهی ذاتی و پاس اول دادن هایش شبیه فرانکو بارزی و حمله کردنش در دوئل ها شبیه به فابیو کاناوارو بود. پائولو مالدینی همه این خاصیت ها را داشت و بیشتر از آنها بود. آریگو ساکی علاوه بر این خاصیت ها برایش خصوصیت های دیگری را برمی شمرد که نقطه قوت پائولو بودند: «بازی روی هوا، استقامتش، حرفه ای گری، کاراکتر و کاریزما، وفاداری و البته تداوم طولانی مدتش در دنیای فوتبال. چه در میلان و چه در تیم ملی، او این توانایی را داشت تا در چشم به هم زدنی قدرت ذهنی و بدنی اش را به تیم انتقال دهد.» برای شناختن بیشتر پائولو مالدینی همین بس که زمان خداحافظی اش، کارلوس پویول، اسطوره بارسلونا برایش نامه نوشت؛ در خلاصه ای از آن نامه آمده بود: «تمامی کارهایت در خط دفاعی را تحسین می کنم؛ از جاگیری ات در زمین گرفته تا با تمام وجود بازی کردنت در هر پنج پست خط دفاعی را. البته شیوه بلاک کردن رقیب و تمایل به سازگاری ات با خاصیت هر مهاجمی آن هم جهت خنثی کردن بهترش را هم تحسین می کنم و دوست دارم.» پائولو که ذاتا راست پا بود، نیمه اول از دوران حرفه ای اش را بعنوان مدافع چپ بازی کرد و بعد هم به قلب خط دفاعی رفت.
پائولو مالدینی: ایتالیایی، متولد ۲۶ ژوئن ۱۹۶۸ در میلان. ۱۲۶ بازی ملی، ۷ گل زده
باشگاه: میلان
افتخارات باشگاهی: ۲ جام قهرمانان، ۳ لیگ قهرمانان، ۴ سوپرکاپ اروپا، ۲ جام بین قاره ای، یک جام جهانی باشگاه ها، ۷ قهرمانی در لیگ ایتالیا، یک قهرمانی در جام حذفی، ۵ سوپرکاپ ایتالیا
ژاوی؛ در خدمت بازی
پپ گواردیولا، لذت پاس کاری را در فوتبال با بارسلونا احیا کرد و در این بین، ژاوی را تبدیل به مهره کلیدی بارسا کرد. در یک جمله، پپ گواردیولا، زندگی ژاوی را تغییر داد. بازیکنی در ۲۸سالگی با یک مترو ۷۰ سانتی متر قد، کم پیش می آید که بتواند به خودش بگوید هنوز سالهای بهتری از فوتبالم در پیش است. با این وجود، این مساله درباره ژاوی، پرورش یافته مکتب لاماسیا صدق می کرد. نام او برای همیشه در تاریخ بازی های بارسلونا خواهد ماند: کیفیت پاس هایش، کیفیت بازی و البته کیفیت تیم را دگرگون کرد. پاس، آن هم از نوع کلیدی اش، آن هم به سبک گروهی اش مهارت خاصی می طلبد؛ مهارتی که ژاوی عاشقش بود، آن قدر عاشق که خودش این طور اعتراف کرد: «بیش از هدردادن یک موقعیت گل، از هدردادن پاس متنفرم. قابلیت من دادن پاس سرنوشت ساز در بازی است.» برای تعریف بازی اش، روحیه و ارتباطش با توپ، توصیف های متفاوتی داشت: «برای این که فوتبال بهتری بازی کنید، باید انتخاب های بهتری در زمین داشته باشید.»، «بهترین شیوه برای دفاع کردن، مالکیت و حفظ توپ است.»، «باید بلد باشید چه موقع به دل حریف بزنید، سرتان را بالا بگیرید، نگاه کنید و پیش از رسیدن به توپ باید درباره اش فکر کنید.» او نهایت فلسفه بارسلونا را هم این طور خلاصه کرد: «فلسفه بارسا؟ برتری عددی، برتری در جای گیری و بهترین استفاده از این برتری ها.» ژاوی به صورت میانگین در هر مسابقه از فوتبال بیش از صد لمس توپ داشت و حدودا یکی از آنها را هم هدر نمی داد؛ رازش؟ پیش از دریافت توپ می دید، سریع تر از بقیه و دوردست تر از بقیه بازیکنان. به عبارتی او بدنش را در موقعیت و جهتی قرار می داد که قرار بود در چشم به هم زدنی یکی از آن پاس های شیطانی اش را بدهد تا بعد تصمیم بگیرد چطور توپ را به صورت زنجیره ای بین بازیکنان تقسیم کند؛ تقسیمی که بهترین نفعش را تیم می برد. در زمین، بقیه «ماکی» صدایش می کردند؛ مخفف «ماکینا»، ماشین خستگی ناپذیر پاس دهی. وقتی او می خواست توپ را به مسی پاس دهد و بعد باردیگر توپ را از او بگیرد، از یک کد استفاده می کرد: «لئو، ماکی!» اگر قرار بود بازیکنی از تیم رقیب مقابل ژاوی شانسی داشته باشد، باید مانع از این می شد تا او سریع بچرخد و در اندک زمانی توپ را در بهترین موقعیت ممکن به مهاجمان بسپارد: لیونل مسی، پدرو، داوید ویا، آندرس اینیستا و بعدها لوئیس سوارس و نیمار. در آخر اما راهی برای مهار ژاوی و کنترل پاس هایش پیدا نشد.
ژاوی: اسپانیایی. متولد ۲۵ ژانویه ۱۹۸۰ در تاراسا. ۱۳۳ بازی ملی، ۱۲ گل زده. قهرمانی دنیا در سال ۲۰۱۰ و قهرمانی اروپا در سالهای ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲.
باشگاه ها: بارسلونا، السد
افتخارات باشگاهی: ۴ لیگ قهرمانان اروپا، ۲ سوپرکاپ اروپا، ۲ جام جهانی باشگاه ها، ۸ قهرمانی در لیگ اسپانیا، یک قهرمانی در لیگ قطر، ۳ جام حذفی اسپانیا، یک جام حذفی قطر، ۶ سوپرکاپ اسپانیا
لوتار ماتئوس؛ شوت زن لعنتی
ماتئوس با آمادئوس هم قافیه است ولی برای توصیف همگنی اش در بازی باید با موتسارت مقایسه اش کرد. به لوتار بابت رکورد عجیب و غریبش (تنها بازیکن تاریخ که پنج بار در جام جهانی بازی کرده است) لقب «پانزر» (تانک) را داده اند. البته وقتی به بازی اش در زمین نگاه شود، مشخص است که بی خود این عنوان را به دست نیاورده است. او آن قدر جنگنده بود که سرانجام دیگو مارادونای افسانه ای را وادار به اعتراف کرد: «سرسخت ترین بازیکنی که مقابلش به میدان رفته ام لوتار ماتئوس بود.» این باواریایی، همه کاری بلد بود؛ از تکل های گره گشا گرفته تا پاس های منحصربه فرد ولی این شوت های لوتار بود که بیش از هر چیز دیگری تبدیل به یک مدل و الگو شد: الگویی که حتی همین روزها هم همچنان به کار می آید. همه چیز ماتئوس از بازی اش گرفته تا شخصیتش در همین شوت ها خلاصه می شود: کلاس بالا، انرژی، تکنیک، تسلط، دقت، ظرافت، خشم و غرور. او استاد زدن شوت های ازراه دور بود. شاید همچنان شاهکارش نیم والی ای باشد که روی پاس مهمت شول از فاصله ۲۵متری وارد دروازه لورکوزن در نوامبر ۱۹۹۲ کرد. او کلی از گل هایش را روی همین شوت ها دارد؛ گل هایی که اتفاقا نه تعدادش کم است و نه این که برای یک هافبک تدافعی کم! لوتار ۲۲۴ گلِ زده در دوران حرفه ای اش دارد.
لوتار ماتئوس: آلمانی. متولد ۲۱ مارس ۱۹۶۱ در ارلانگن. برنده توپ طلای ۱۹۹۰. ۱۵۰ بازی ملی، ۲۳ گل زده. قهرمان دنیا در سال ۱۹۹۰، قهرمان اروپا در سال ۱۹۸۰
باشگاه ها: مونشن گلادباخ، بایرن مونیخ، اینترمیلان، نیویورک/نیوجرسی.
افتخارات باشگاهی: ۲ جام یوفا، ۷ قهرمانی در لیگ آلمان، یک قهرمانی در لیگ ایتالیا، دو قهرمانی در جام حذفی آلمان، یک سوپرکاپ آلمان، سه جام اتحادیه در آلمان، یک سوپرکاپ ایتالیا
پله؛ پادشاه ۱۷ساله
آنهایی که هنوز صحنه را ندیده اند باید سری به یوتیوب بزنند. بقیه هم که در جریان هستند. بعدها، خود پله درباره اش اظهار داشت: «یکی از زیباترین گل های زندگی ام بوده است.» گل، ولی نه هر گلی. آن گل حاصل خلاقیتی مثال زدنی بود که دنیا را با جادوی فوتبال برزیل آشنا کرد؛ لحظه ای واقعی تا تعریف دقیقی از فوتبال سلسائو داشته باشد. آنها نخستین جام را به دست آوردند و آن جام را مدیون پادشاه جدیدشان بودند؛ پادشاهی که تا ۱۲ سال بعد، صحبت ها درباره او بود.
بازی: فینال جام جهانی ۱۹۵۸، سوئد – برزیل (۲-۵) در استکهلم، ۲۹ ژوئن
لحظه: دقیقه ۵۵ و نتیجه ۲ بر یک به سود برزیل
اتفاق: همکاری واوا – زاگالو در سمت چپ، لایی ریز زاگالو به برگمارک و بعد سانتر میلی متری نیلتون سانتوس. در محوطه جریمه، حوالی نقطه پنالتی، پله در کنار دو مدافع سوئدی (پارلینگ و گوستاوسن) ایستاده و دروازه بان (اسونسن) روی خط دروازه قرار گرفته است.
نابغه برزیلی در آن صحنه، ۱۷سال و ۲۴۹ روز دارد و تازه بازی های ملی اش را به عدد هشت رسانده ولی با همین تعداد بازی اندک تا اینجای رقابت ها ۹ گل زده است! او شماره ۱۰ تیم ملی برزیل را بر تن داشت و درست شبیه به باشگاهش یکی از دو مهاجم سیستم ۲-۴-۴ در سمت راست و کنار گارینچا بود؛ با این وجود اما او هنوز چهره ناشناخته ای بود. ماریو زاگالو بال چپ تیم ملی برزیل در آن رقابت ها درباره اش می اظهار داشت: «من و بقیه بازیکنان ریو، تازه زمانی که او به تیم افزوده شد شناختیمش. وی در منطقه سائوپائولو بازی می کرد و از آنجائیکه لیگ ملی در آن موقع وجود نداشت، اصلا پله را نمی شناختیم ولی خیلی زود فهمیدیم او چه بازیکنی است.»
شاهکار پله در سه زمان خلاصه می شود.
۱- او ابتدا توپ ارسالی را با سینه به سمت داخل کنترل کرد، یکی از ژست های موردعلاقه اش؛ با همان حرکت خودش را به توپ مسلط کرد ولی برای انجام این حرکت از وضعیت قرارگرفتن بدنش حسابی کمک گرفت؛ با بالاآوردن بازوهایش هم به مهار بهتر کمک کرد و هم از دست مدافع اول (پارلینگ) در امان ماند. بعد با حرکت به سمت داخل، خودش را در موقعیت شوت زنی قرار داد.
۲- نشان داد که می خواهد شوت بزند و با یک «سومبررو» به سمت مدافع دوم (گوستاوسن) حرکت کرد؛ در فاصله سه متری شان، توپ به زمین خورد و بالا آمد و در چشم به هم زدنی، پله مدافع سوئدی را محو کرد. خودش هزار بار صحنه را توضیح داده است: «وقتی کنترل سینه موفقی داشتم، مدافع به خودش گفت الان به سمت دروازه شوت می زنم. بجای شوت زنی اما تصمیم گرفتم دریبل سر پایش بزنم. اروپایی ها به این مساله عادت نداشتند و اهتمام می کردند خیلی سریع خودشان را به مهاجم نزدیک کنند.»
۳- دریبل سر پا که زده شد همه چیز مهیا بود؛ توپ مثل سکه ای که منتظر شیر یا خط بود، در هوا می چرخید و این پله بود که مقابل دروازه بان بهت زده سوئدی باید تصمیم می گرفت آنرا به کجا بفرستد. پله مکثی داد و بعد با خونسردی تمام توپ را به سمت چپ زد.
ریموند کوپای فرانسوی که پنج روز پیش از آن فینال به همین برزیل باخته بود، درباره پله اظهار داشت: «این پسر هیچ نقصی ندارد. عجب اعتمادبه نفس و دید بالایی در فوتبال دارد!» چند سال بعد ماریو زاگالو پله را این طور توصیف کرد: «فقط نیاز دارد تا از لحاظ بدنی کمی حجیم تر شود وگرنه همه چیز دارد: هوش بازی، پای راست، پای چپ، ضربه سر، مهارت در دریبل زنی، فضاسازی و از همه مهم تر خونسردی باورنکردنی در محوطه جریمه.» شاید پله، کامل ترین بازیکن تاریخ است.
پله: برزیلی. متولد ۲۳ اکتبر ۱۹۴۰ در ترس کوراچوئس. ۹۲ بازی ملی. ۷۷ گل زده. قهرمانی دنیا در سالهای ۱۹۵۸، ۱۹۶۲ و ۱۹۷۰
باشگاه ها: سانتوس، کاسموس
افتخارات باشگاهی: ۲ جام لیبرتادورس، ۲ جام بین قاره ای، ۱۰ قهرمانی در سائوپائولو، یک قهرمانی در آمریکا
دیگو مارادونا؛ نقاشی اول
همان طور که لئوناردو داوینچی اول شام آخر را کشید و بعد لبخند ژکوند را، مارادونا هم شش سال پیش از شاهکارش در دنیای فوتبال و زدن گل قرن به انگلیس در جام جهانی ۱۹۸۶، اثرش را به جا گذاشته بود؛ آن هم در ومبلی و باردیگر برابر انگلیس! دیگو مارادونا روز ۱۳ مه ۱۹۸۰ که برابر انگلیس قرار گرفت، ۱۹ساله بود. در قاره اروپا کسی هنوز دیگو را خوب نمی شناخت؛ شبیه نسیمی در فوتبال آغاز به وزیدن کرده بود و می گفتند آینده دار است. آن شب اما فوتبال اروپا به مفهوم واقعی دیگو را شناخت. دقیقا همان شب بود که پسر طلایی فوتبال آرژانتین کارهای خیره کننده اش برابر مکزیک را این دفعه برابر رقیبی اروپایی در زمین انجام داد. کاری که مارادونا در آن سه شنبه بهاری انجام داد آن قدر لذت بخش بود که ومبلی ایستاده برایش دست بزند. او که مدام در این بازی از خطاهای شدید دیو واتسن، که برخی از آنها اساسا به واکنشی بیش از یک تذکر از طرف داور نیاز داشت، رنج می برد، با دریبل ها، سر توپ زدن ها، فریب ها، سرعت گرفتن ها و کشویی هایش حسابی انگلیسی ها را آزرده خاطر کرد. البته آن انگلیس یک چهره برجسته به اسم کوین کیگان، کسی که دو توپ طلا برده را هم داشت و با پنج بازیکن لیورپولی، رنگ و بوی متفاوتی گرفته بود. آن روز تیم ران گرینوود موفق شد بازی را ۳ بر یک از آرژانتین ببرد ولی ستاره دیدار، دیگو مارادونایی بود که خودش را به فوتبال دنیا دیکته کرد.
دیگو مارادونا: آرژانتینی. متولد ۳۰ اکتبر ۱۹۶۰ در لانوس. فوت شده در ۲۵ نوامبر ۲۰۲۰. ۹۱ بازی ملی، ۳۴ گل زده. قهرمانی دنیا در سال ۱۹۸۶
باشگاه ها: آرژانتینیوس جونیورز، بوکاجونیورز، بارسلونا، ناپولی، سویا، نیوولز اولدبویز
افتخارات باشگاهی: یک جام یوفا، یک قهرمانی در آرژانتین، دو قهرمانی در لیگ ایتالیا، یک قهرمانی جام حذفی در اسپانیا، یک جام اتحادیه اسپانیا، یک سوپرکاپ اسپانیا، یک سوپرکاپ ایتالیا
لیونل مسی؛ هیولا در قامت انسان
«هیولای مبارز! از لحاظ فیزیکی، مسی یک حیوان است!» این تعریف خاص ژاوی، مغز متفکر بارسلونا از مسی است؛ کسی که ۱۵ سال کنارش بازی کرده و تک تک قدرت هایی که لئو دارد را به ذهن سپرده است. این جنبه فیزیکی از خصوصیات مسی، مردی که شش توپ طلا را برده کمتر دیده شده است. شاید همین قدرت عجیب مسی است که کاری کرده تا از دوران جوانی اش تا حالا سر پا و سر حال بماند. او ۱۵ فصل پی در پی دست کم ۳۵ مسابقه را بازی کرده و در ۱۱ سال اخیر این عدد به ۵۷ مسابقه در فصل رسیده است! از لحاظ آماری هم که می شود مسی را در همین جمله خلاصه کرد: زدن هشت گل به صورت میانگین در هر ۱۰ مسابقه! کارلوس تِبس، هم تیمی اش در تیم ملی درباره اش می گوید: «همه ما فوتبال بازی می نماییم ولی مسی مشغول ورزش دیگری است!» آندرس اینیستا هم درباره دوست قدیمی اش می گوید: «بزرگ ترین خاصیت مسی این است که همیشه شما را غافلگیر می کند. ثباتی که او دارد همیشه تفاوت ها را بازی به بازی و سال به سال رقم می زند و این خرق تفاوت ها پایان ندارد.» این نابغه آرژانتینی تا حالا، هیچ گاه مصدومیت جدی ای نداشته و البته خوش شانس بوده که داورهای مدرن از ساق پای بازیکنان تکنیکی محافظت می کنند؛ شانسی که گارینشا، بست، اوزبیو، پله و مارادونا نداشتند.
لیونل مسی: آرژانتینی. متولد ۲۴ ژوئن ۱۹۸۷ در روساریو. دارنده ۶ توپ طلا. ۱۴۲ بازی ملی، ۷۱ گل زده. قهرمانی المپیک در سال ۲۰۰۸
باشگاه: بارسلونا
افتخارات باشگاهی: ۴ لیگ قهرمانان اروپا، ۳ سوپرکاپ اروپا، ۳ جام جهانی باشگاه ها، ۱۰ قهرمانی در لیگ اسپانیا، ۶ قهرمانی در جام حذفی اسپانیا، ۷ سوپرکاپ اسپانیا
رونالدو؛ ترمیناتور واقعی
دنیای فوتبال دو رونالدو دارد؛ نمی گردد گفت کدام یک رونالدوی واقعی است چون این دو رونالدو برزیلی و پرتغالی، هرکدام بیش از ده ها خاصیت خاص دارند. با این وجود دو تا لوئیس نازاریو دِ لیما هم وجود دارد: یکی کسی که توپ طلا را در سال ۱۹۹۷ برد و دیگری رونالدو ۲۰۰۲، فوق ستاره ای که قهرمان دنیا شد و لقب «ایل فنومنو» را برای خودش دست و پا کرد. در زندگی اول، این برزیلی، دنیای فوتبال را شگفت زده کرد چون سرعت متحیرکردن علاقه مندان به فوتبال را بیش از بقیه داشت. وی در ۱۸سالگی شبیه به یک ستاره پایش به اروپا باز شد و خیلی سریع با ترکیبی از قدرت – سرعت – تکنیک دیده نشده، از اروپایی ها دلبری کرد. جاناتان زبینا که با وی در سری A روبه رو شد، تعریف مناسبی از او دارد: «رونالدو ورزش ما را همانطور که تایگر وودز گلف را دگرگون کرد یا مایکل جردن بسکتبال را، دگرگون کرده است. او فوتبال را وارد عصر دیگری کرده و کارهایی کرده که قبل از این بازیکن دیگری نتوانسته بود انجامش دهد. او یکی از بازیکنان پلی استیشنی است که فوتبال امروزی را بنا کرده است.»
رونالدو: برزیلی. متولد ۲۲ سپتامبر ۱۹۷۶ در بنتو ریبیرو. دارنده دو توپ طلا. ۹۸ بازی ملی، ۶۲ گل زده. قهرمانی دنیا در سالهای ۱۹۹۴ و ۲۰۰۲. قهرمانی آمریکای جنوبی در سالهای ۱۹۹۷ و ۱۹۹۹
باشگاه ها: کروزیرو، آیندهوون، بارسلونا، اینتر، رئال مادرید، میلان، کورینتیانس
افتخارات باشگاهی: یک قهرمانی جام در جام، یک قهرمانی یوفا، یک جام بین قاره ای، یک قهرمانی در لیگ اسپانیا، یک قهرمانی در سائوپائولو، ۲ قهرمانی در جام حذفی برزیل، یک قهرمانی در جام حذفی هلند، یک قهرمانی در جام حذفی اسپانیا، دو سوپرکاپ در اسپانیا
کریستیانو رونالدو؛ آن پاییز دوست داشتنی
زوریخ، ۱۳ ژانویه ۲۰۱۴. کریستیانو رونالدو در قصر کنگره، به چشم های پله زل زده است. کمی بعد، اشک از چشمانش جاری می شود و نمی تواند جلوی احساساتش را بگیرد. پله، اسمش را خوانده و او مقرر است برنده پنجاه وهشتمین توپ طلای دنیای فوتبال باشد. دومی اش در آن زمان، پس از توپ طلایی که سال ۲۰۰۸ برده بود. در آن لحظه به خصوص کریس رونالدو بزرگ ترین بازیکن زمین بود و نشان داد که لیاقت ستایش های سر الکس فرگوسن را دارد. فرگوسن درباره اش اظهار داشته بود: «او مستعدترین بازیکنی بود که داشتم.» رونالدو اما در حالی به آن توپ طلا رسید که سال ۲۰۱۳ هیچ جامی نبرده بود. تنها تفاوت را اما پاییز عجیب و غریبی که داشت، رقم زد؛ از اول سپتامبر تا ۲۳ نوامبر، مهاجم پرتغالی رئال مادرید در ۲۰ مسابقه ۳۲ بار دروازه رقبایش را در همه تورنمنت ها گشود و در طول این مدت چهار بار هت تریک کرد. او همه رقبایی را که در طول ۹۴ روز مقابلش قرار گرفتند، با گل بدرقه کرد؛ فقط اسرائیل (انتخابی جام جهانی ۲۰۱۴)، اتلتیکو مادرید و بارسلونا در لالیگا از تنبیه سخت کریستیانو رونالدو در امان ماندند. در آن سه بازی، پرتغال مساوی کرد و رئال دوتای دیگر را باخت. بدون کریس رونالدو، چیزی در ترکیب تیم پرتغال و رئال، کم بود.
کریستیانو رونالدو: پرتغالی، متولد ۵ فوریه ۱۹۸۵ در فونچال. دارنده ۵ توپ طلای فوتبال. ۱۷۰ بازی ملی، ۱۰۲ گل زده. قهرمانی اروپا در سال ۲۰۱۶
باشگاه ها: اسپورتینگ پرتغال، منچستریونایتد، رئال مادرید، یوونتوس
افتخارات باشگاهی: ۵ قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، دو سوپرکاپ اروپا، چهار قهرمانی در جام جهانی باشگاه ها، سه قهرمانی در لیگ انگلیس، دو قهرمانی در لیگ اسپانیا، دو قهرمانی در لیگ ایتالیا، یک قهرمانی در جام حذفی انگلیس، دو قهرمانی در جام حذفی اسپانیا، دو قهرمانی در جام اتحادیه انگلیس، یک قهرمانی در سوپرکاپ پرتغال، یک کمیونیتی شیلد، دو سوپرکاپ اسپانیا، یک سوپرکاپ ایتالیا.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب